William Guy Carr
część szesnasta
W 1908 r. bolszewicy rozpoczęli wydawanie „Proletariusza". Redaktorami byli Lenin, Dubrowinski, Zinowiew i Kamieniew. Mienszewicy wydawali „Golos Socjal-Demokrata". Redaktorami byli Plechanow, Axelrod, Martow, Dan i Martynow (Pikel). Wszyscy redaktorzy byli Żydami z wyjątkiem Lenina1 i Plechanowa. Trocki rozpoczął wydawanie na wpół niezależnej gazety pt. Wiedeńska Prawda".
W 1909 r. Lenin zdobył bezwarunkowe poparcie dwóch żydowskich przywódców, Zinowiewa i Kamieniewa. Stali się oni znani jako „Trojka", a ich przyjaźń przetrwała do śmierci Lenina w 1924 r.
Po piątym kongresie Rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej, który odbył się w 1907 r. w Londynie, Lenin postanowił sprawdzić, jak odważny i godny zaufania był jego nowy uczeń Stalin. Chciał także przekonać przywódców innych grup rewolucyjnych, że był finansowo niezależny. By osiągnąć ten podwójny cel, polecił Stalinowi obrabować bank w Tyflisie. Stalin wybrał na swojego wspólnika Ormianina o nazwisku Petrojan, który później zmienił je na Kamo. Dowiedzieli się oni, że bank miał przewieźć dużą sumę pieniędzy z jednego miejsca na drugie publicznym środkiem lokomocji, na który się zasadzili. Petrojan rzucił bombę. Wszyscy i wszystko w dyliżansie bankowym rozleciało się w drobne kawałki, z wyjątkiem mocnej skrzyni zawierającej gotówkę - 250 000 rubli. Zginęło trzydziestu ludzi. Łup został przekazany Leninowi. Stalin sprawdził się jako potencjalny przywódca.
Bolszewicy napotkali trudności, używając dla celów partyjnych skradzionych pieniędzy, ponieważ większość łupu składała z banknotów 500-rublowych. Lenin wpadł na pomysł rozprowadzenia 500-rublowych banknotów wśród godnych zaufania bolszewików w różnych krajach. Polecono im wydawanie możliwie największej ilości pieniędzy tego samego dnia. Zarządzenie to było wypelniane, ale dwoje agentów Lenina zadarło z policjantami podczas transakcji. Jednym z nich była Olga Rawicz, która później wyszła za mąż za Zinowiewa, wielkiego przyjaciela Lenina. Drugim był Meyer Wallach, którego prawdziwe nazwisko brzmiało Finkelstein. Później zmienił on jeszcze raz nazwisko na Maksym Litwinow. Stał się znany na całym świecie jako komisarz spraw zagranicznych Stalina w latach 1930-1939.2
Po upadku rewolucji 1905 r. car Mikołaj II zabrał się do przeprowadzenia wielu radykalnych reform. Planował przekształcenie absolutnej monarchii rosyjskiej w ograniczoną monarchię, taką, jaką posiadają Brytyjczycy. Po tym, jak Duma rozpoczęła swoją działalność, premier Piotr Arkadjewicz Stolypin stał się wielkim reformatorem. Zdominował on rosyjską politykę i napisał zarys,,Konstytucji Stolypina", która gwarantowała prawa obywatelskie chłopom, stanowiącym 85% populacji całej Rosji. Jego reformy agrarne przyznawały wsparcie finansowe chłopom, którzy mogli dzięki temu kupić ziemię. Uważał, że logicznym sposobem pokonania zwolenników życia wspólnotowego było popieranie własności indywidualnej.
Jednak przywódcy rewolucyjni chcieli przywłaszczyć sobie władzę polityczną i ekonomiczną. Nie byli oni ani trochę zadowoleni z reform. W 1906 r. Grupa Terrorystyczna próbowała zamordować Stolypina. Bombami zniszczyli jego dom. W celu pozbycia się najbardziej postę powego premiera, jakiego Rosjanie mieli szansę posiadać, uknuto kilka innych spisków. Ciemnej wrześniowej nocy 1911 r. Wielki Emancypator został z zimną krwią zastrzelony podczas galowego przedstawienia w teatrze kijowskim. Zamachowcem był żydowski prawnik, Mordechaj Bogrow.
W 1907 r. Międzynarodowi Bankierzy zorganizowali Panikę na Wall Street, żeby odzyskać pieniądze, które wydali w związku z rosyjskimi wojnami i rewolucjami. Finansowali oni także wstępne stadia rewolucji chińskiej, która wybuchła w 1911 r.
Wiele z zaproponowanych przez Stolypina reform zostało przeprowadzonych po jego śmierci. W 1912 r. prawo ubezpieczenia przemysłowego przyznało wszystkim pracownikom przemysłowym odszkodowania za choroby i za wypadki przy pracy do wysokości dwóch trzecich pensji za choroby i trzech czwartych za wypadki. Gazety partii rewolucyjnych otrzymały status wydawnictw legalnych, po raz pierwszy odkąd zaczęły się ukazywać. Nastąpił rozwój szkół publicznych. Poprawione zostało prawo wyborcze, żeby uzyskać bardziej reprezentatywny rząd. W 1913 r. rząd cara Rosji ogłosił amnestię powszechną dla wszystkich więźniów politycznych. Natychmiast po tym, jak zostali wypuszczeni z więzień, zaczęli ze zdwojoną energią pracować nad obaleniem rosyjskiego rządu. Terroryści byli zwolennikami likwidacji rodziny carskiej. Reformy wszakże odwoływały się do olbrzymiej większości społeczeństwa rosyjskiego. Na razie więc rewolucja w Rosji wyglądała na martwą kwestię. Tymczasem ci, którzy kierowali Światowym Ruchem Rewolucyjnym postanowili dać Rosji wytchnienie. Skoncentrowali swoje wysiłki na innych krajach. Następne w kolejce były Portugalia i Hiszpania.
Z powodu Czerwonej Mgły tworzonej przez komunistyczną propagandę i zorganizowanej kampanii „Infamii" prowadzonej w Rosji, tak jak to się działo we Francji i w Anglii przed rewolucjami w tamtych krajach, trudno jest uwierzyć przeciętnemu człowiekowi, że rosyjscy carowie i arystokraci nie byli nikim innym, jak wielkimi, brodatymi potworami, które uczyniły chłopów niewolnikami, gwałciły ich młode kobiety i nabijały dzieci na ostrza swoich szpad, galopując konno przez wioski. Żeby udowodnić, Hatiz ostatni car był reformatorem, zacy- 16tujemy Bertrama Wolfe'a, ponieważ let opowiadał się on przeciwko carowi i ist był zwolennikiem rewolucji. Oto, co indo mówi Wolfe na stronie 360 swojej książki „Trójka, która dokonała Rewolucji": „W latach 1907-1914, w czasie reformy agrarnej Stolypina, 2 000 000 chłopów wraz z rodzinami 52 wydobyło się z wiejskiego błota i stało e się indywidualnymi właścicielami. Przez całą wojnę (1914-1917) mechanizm ten był kontynuowany, tak że 1 stycznia 1916 r. 6 200 000 chłopskich rodzin spośród około 16 000 000 uprawnionych złożyło podania o usamodzielnienie się. Lenin widział tę kwestię, jako wyścig z czasem między reformami Stolypina a następnym wrzeniem rewolucyjnym. Gdyby wrzenie rewolucyjne zostało odłożone na dwie dekady, nowe granice ziemskie przekształciłyby wieś tak, że nie stanowiłaby ona już więcej siły rewolucyjnej. Jak Lenin był blisko prawdy, dowodzi fakt, że w 1917 r., kiedy wezwał chłopów do wzięcia ziemi, byli oni już właścicielami więcej niż trzech czwartych jej powierzchni".
Niestety prawdą jest, że Rasputin wywierał zły wpływ na niektórych mężczyzn i niektóre kobiety na rosyjskim dworze carskim. Wiem, od pan związanych w tamtym czasie z dworem, że Rasputin korzystał z olbrzymiego wpływu na carycę, ponieważ jej młody syn cierpiał na hemofilię, a Rasputin był jedynym człowiekiem, który mógł zatrzymać krwawienie.
Rasputin niewątpliwie posiadał zdolności hipnotyczne, które nie są tak niezwykłe wśród pewnych Rosjan. Był zdolny do wywierania swojego wpływu na carycę, nie jako kochanek, ale w celu zmuszania przez nią cara, by ten robił to, co chciał Rasputin. Nie jest przesadą stwierdzenie, że Rasputin, z powodu wpływu, jaki wywierał na cara przez carycę, faktycznie rządził Rosją ku przerażeniu jej mieszkańców.
Jest także prawdą, że Rasputin wprowadził w kręgi dworskie mężczyzn i kobiety praktykujące pogańskie rytuały, które były potajemnie odprawiane w pałacu królewskim przed wybuchem Rewolucji Francuskiej w 1789 r. Te rytualne orgie oparte były na absurdalnym założeniu, że ludzie nie mogą zostać zbawieni, dopóki nie zgłębią otchłani upodlenia w grzechu. Wprowadził on wywrotowców do samej rodziny carskiej, a ci otrzymywali informacje, które umożliwiały ich mocodawcom szantażowanie wielu wpływowych ludzi, by wykonywali ich rozkazy. Rasputin był niewątpliwie członkiem lluminatów i Synagogi Szatana.
W styczniu 1910 r. dziewiętnastu przywódców Światowego Ruchu Rewolucyjnego spotkało się w Londynie. To spotkanie odnotowane jest jako „Styczniowe Plenum Komitetu Centralnego". Dyskutowano sposoby doprowadzenia do większej jedności. Znowu naciskano na Lenina, żeby zrezygnował ze swojej polityki niezależności finansowej. Lenin odpowiedział na to spaleniem 500-rublowych banknotów pozostałych z napadu na bank w Tyflisie. Był on przekonany, że prawie niemożliwe było wydanie tych pieniędzy bez zatrzymania przez policję.
Plenum postanowiło uznać gazetę „Socjal Demokracja" za główną gazetę partyjną. Bolszewicy wyznaczyli Lenina i Zinowiewa, a mienszewicy Martowa i Dana na jej redaktorów. Kamieniew został oddelegowany do asystowania Trockiemu przy wydawaniu „Wiedeńskiej Prawdy". Plenum dyskutowało również model, jaki powinien przyjąć światowy wysiłek rewolucyjny. Delegaci rozważali możliwe następstwa, jakie mogłyby spowodować pewne planowane zamachy polityczne. Została ustalona polityka partii. Nakazano Komitetowi Centralnemu przygotowanie do akcji Świątyń i Lóż Wielkiego Wschodu. Ich członkowie mieli włączyć się do działania, głosząc swoją rewolucyjną i ateistyczną ideologię.3
Linia Partii było zjednoczenie wszystkich grup rewolucyjnych w celu wciągnięcia wszystkich wielkich krajów kapitalistycznych w wojnę między sobą, tak żeby nałożone wysokie podatki, bieda znoszona przez masy ludzkie i poniesione ogromne straty spowodowały przychylną reakcję większości klas pracujących na sugestię rewolucji, żeby skończyć z wojnami. Gdyby wszystkie kraje zostały Zsowietyzowane, wtedy Tajna Władza mogłaby stworzyć Totalitarną Dyktaturę, a jej tożsamość nie musiałaby pozostawać dłużej tajemnicą. Możliwe jest, że tylko Lenin znał tajne zamiary i ambicje Iluminatów, którzy kształtowali akcję rewolucyjną służącą ich celom.
Przywódcy rewolucyjni mieli organizować swoje podziemia we wszystkich krajach tak, żeby byli gotowi na przejęcie systemu politycznego i ekonomii w swoich państwach. Międzynarodowi Bankierzy mieli rozbudować sieć swoich filii na całym świecie. Lenin rozpoczął aktywną działalność w kręgach rewolucyjnych w roku 1894. Stwierdzono też, że postanowił on podzielić swój los z Międzynarodowymi Bankierami, ponieważ wątpił w zdolność ludzi, którzy byli przywódcami narodowych partii rewolucyjnych zdominowanych przez Żydów, do utrwalenia osiągniętych przez nich zwycięstw. W obliczu tych twierdzeń konieczny jest przegląd wypadków rewolucyjnych w latach 1895-1917.
Cesarzowa Austrii została zamordowana w 1898 r.; król Humbert w 1900 r.; prezydent McKinley w 1901 r.; wielki książę Siergiej z Rosji w 1905, a król i następca tronu Portugalii w 1908 r.4 Na dowód, że Iluminaci, działający poprzez masonów Wielkiego Wschodu, byli odpowiedzialni za te polityczne zamachy przedstawiamy poniższe fakty.
Przywódcy Światowego Ruchu Rewolucyjnego, którzy spotkali się w Genewie sądzili, iż konieczne było usunięcie króla Portugalii Karola I, żeby mogli oni ustanowić tam republikę, więc w 1907 r. zlecili jego zabójstwo. W grudniu 1907 r. Megalhaes Lima, głowa portugalskiej masonerii Wielkiego Wschodu, przybył do Paryża na wykłady w lożach masońskich. Mówił na temat: „Portugalia, obalenie monarchii i potrzeba republikańskiej formy rządu". Kilka tygodni później król Karol i jego syn, następca tronu, zostali zamordowani.
Kontynentalni masoni byli dumni Z tego sukcesu. Furnemont, Wielki Mówca Wielkiego Wschodu Belgii, 12 lutego 1911 r. powiedział: „Czy przypominacie sobie głębokie uczucie dumy, które wszyscy odczuwaliśmy po krótkim obwieszczeniu rewolucji portugalskiej? W ciągu kilku godzin upadł tron, naród triumfował i proklamowano republikę. Dla niewtajemniczonych była to błyskawica na czystym niebie... Lecz my, moi bracia, my rozumieliśmy. Znaliśmy cudowną organizację naszych portugalskich braci, ich nieustanny zapał, ich nieprzerwaną pracę. Posiedliśmy tajemnicę tego wspaniałego wydarzenia".5
Przywódcy Światowego Ruchu Rewolucyjnego i funkcjonariusze najwyższego szczebla kontynentalnej masonerii spotkali się w Szwajcarii w 1912 r. To podczas tego spotkania podjęli oni decyzję zabójstwa arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, żeby wywołać pierwszą wojnę światową. Faktyczną datę dokonania morderstwa pozostawiono w zawieszeniu, ponieważ działający z zimną krwią spiskowcy uważali, że czas nie dojrzał wystarczająco dla dokonania tego morderstwa, żeby osiągnąć maksimum politycznych reperkusji. 15 września 1912 r. „Revue Internationale des Sociétés Secrètes" (Międzynarodowy Przegląd Towarzystw Tajnych") wydawany przez M. Jouina opublikował następujące słowa na stronach 787-788: „Być może pewnego dnia zostanie rzucone światło na te słowa wypowiedziane przez wysokiego szwajcarskiego masona. Podczas dyskusji na temat następcy tronu Austrii powiedział on: 'Arcyksiążę jest wybitnym człowiekiem. Szkoda, że jest on skazany. Umrze na stopniach tronu' ".
Podczas procesu zamachowców, którzy zabili 28 czerwca 1914 r. następcę austriackiego tronu i jego żonę, zostało rzucone światło na te słowa. Ten akt przemocy popełniony w Sarajewie był iskrą, która zapaliła płomień, jaki rozwinął się w pierwszą wojnę światową. Stenograficzne notatki Pharosa z Procesu Wojskowego są najbardziej pouczającym dokumentem. Dostarczają dalszych dowodów na to, że międzynarodowi bankierzy użyli lóż Wielkiego Wschodu do wywołania pierwszej wojny światowej, tak jak użyli ich w latach 1787- 1789, żeby spowodować Rewolucję Francuską. 12 października 1914 r. prezes sądu wojskowego przesłuchiwał Cabrinovica, który rzucił pierwszą bombę na samochód arcyksięcia.
Prezes: „Proszę powiedzieć coś więcej na temat motywów. Czy wiedział pan, zanim podjął pan decyzję, by wziąć udział w zamachu, że Tankosic i Ciganovic byli masonami? Czy fakt, że pan i oni byliście masonami miał wpływ na pana decyzję?"6
Cabrinovic: „Tak".
Prezes: „Czy otrzymał pan od nich misję przeprowadzenia zamachu?"
Cabrinovic: „Od nikogo nie otrzymałem misji przeprowadzenia zamachu. Masoneria miała z tym związek, ponieważ wzmocniła moje zamiary. Masoneria pozwala na zabijanie. Ciganovic powiedział mi, że masoni skazali arcyksięcia Franciszka Ferdynada na śmierć WIĘCEJ NIŻ ROK TEMU".
Dodajmy do tych zeznań następujące świadectwo hrabiego Czerina, serdecznego przyjaciela arcyksięcia. Mówi on w „Im-Welt-Krieg": „Arcyksiążę wiedział całkiem dobrze, że ryzyko zamachu na jego życie było bliskie. Rok przed wojną oznajmił mi, że masoni postanowili o jego śmierci".
Przywódcy Ruchu Rewolucyjnego, którym udało się wywołać wojnę światową, kontynuowali używanie właśnie tego faktu, żeby przekonać robotników przemysłowych i ludzi zatrudnionych w siłach zbrojnych, że ta wojna była wojną kapitalistyczną. Agitowali. Krytykowali wszystko, co możliwe. Oskarżali różne rządy o wszystko, co było zle. Międzynarodowi „Kapitaliści" byli kierowani przez Iluminatów, którzy dyskretnie pozostawali w tle, nie podejrzewani i nietknięci.7
Ponieważ Rosja dopiero kilka lat wcześniej wyszła z katastrofalnej wojny z Japonią, stworzenie atmosfery zwątpienia, podejrzliwości i niepokoju w umysłach rosyjskich robotników i ostatecznie pośród wojska w latach 1914-1916, było stosunkowo prostą kwestią dla agitatorów szkolonych wśród mienszewików. Do stycznia 1917 r. straty w ludziach rosyjskiej armii carskiej wynosiły blisko 3 miliony. Kwiat rosyjskiej męskości przestał istnieć.
Lenin i Martow przebywali w Szwajcarii, neutralnym kraju, w którym przygotowywane są wszystkie międzynarodowe spiski. Trocki organizował setki byłych rosyjskich rewolucjonistów, któ rzy znaleźli schronienie w Stanach Zjednoczonych. Byl on szczególnie aktywny w nowojorskiej East Side8. Przywódcy mienszewików kontynuowali swoją wywrotową politykę w Rosji. Ich pierwszym celem było obalenie władzy cara, a ich szansa nadeszła w styczniu 1917 r. Sprytnie prowadzony sabotaż w systemach komunikacyjnych, w departamencie transportu i w ministerstwie zaopatrzenia spowodował poważne braki żywności w St. Petersburgu. Stało się to w czasie, gdy ilość mieszkańców powiększała się ponad swoje normalne rozmiary z powodu napływu robotników przemysłowych do miasta, potrzebnych do realizacji zamówień wojennych. Luty 1917 r. był złym miesiącem. Wprowadzono racjonowanie żywności. 5. marca widoczny był powszechny niepokój. Rosły kolejki po chleb. 6. marca ulice zapełniły się bezrobotnymi. Do miasta sprowadzono oddziały kozackie. Car wciąż przeprowadzał inspekcję wojsk na froncie.9
7. marca żydowscy przywódcy partii mienszewików organizowali kobiety, żeby przeprowadzić uliczne demonstracje, jako protest przeciwko brakom chleba.10
8. marca kobiety zainscenizowały demonstrację. Wtedy przyłączyli się do nich przywódcy rewolucyjni. Wybrane grupy odgrywały dywersyjne demonstracje. Bandy pojawiały się tu i tam, śpiewając pieśni rewolucyjne i niosąc Czerwone Flagi. Na rogu Newskiego Prospektu i kanału św. Katarzyny policja konna i kozacy rozpędzili tłum bez powodowania jakichkolwiek ofiar. Nie wystrzelono nawet do tlumu, jaki zgromadził się wokół tych, którzy wznosili Czerwone Flagi i nawoływali do rewolucji. Wyglądało na to, że wydano stanowcze rozkazy, żeby uniknąć za wszelką cenę powtórzenia tego, co wydarzyło się podczas Krwawej Niedzieli w 1905 r.11
9. marca Newski Prospekt od kanału Katarzyny do stacji Mikołaja został zablokowany zbitym tlumem, który stał się bardziej zuchwały pod namową agitatorów. Kozacka kawaleria oczyściła ulicę. Niektórzy ludzie zostali stratowani, ale wojsko używało tylko płazu szabli. Ani razu nie użyto broni palnej. Ta tolerancja rozwścieczyła przywódców rewolucyjnych, a agitatorom polecono wzmożenie ich wysiłków w doprowadzeniu ludzi do fizycznego konfliktu z policją i wojskiem. W nocy przywódcy rewolucyjni umieścili karabiny maszynowe na ukrytych pozycjach w całym mieście.
10. marca nieszczęśliwy wypadek dostarczył maleńkiej iskierki koniecznej do zapalenia rewolucyjnej hubki, która narosła i nasyciła się łatwopalnym krasomówstwem. Wielki tłum zgromadził się koło stacji Mikołaja. Około drugiej po południu człowiek ubrany w ciężkie futro, chroniące go przed zimnem, wjechał saniami na plac. Był niecierpliwy. Rozkazał swojemu woźnicy przejechać przez tłum, którego nastrój źle osądził.
(cdn)
William Guy Carr
1. Zob. przypis w poprzednim odcinku „Pionków w grze", MICHAEL, nr 36, s. 14.
2. „Gangster" ten odgrywał ważną rolę w sprawach międzynarodowych w Anglii i w Niemczech, w Lidze Narodów i w Organizacji Narodów Zjednoczonych, aż do czasu swojej śmierci. Żył w latach 1876-1951.
3. Nie można mylić ateistycznych masonów Wielkiego Wschodu z innymi europejskimi i amerykańskimi masonami, których zasady są bez zarzutu, praca - filantropijna i których rytuał oparty jest na wierze w Wielkiego Architekta Wszechświata [uwaga tłumacza do przypisu autora: William Guy Carr pisze o „zasadach bez zarzutu", jednak celem wszystkich odłamów masonerii jest walka z Kościołem katolickim i służba celom i osobom do końca nieznanym, a Wielkim Architektem jest Lucyfer, o czym sam autor pisze w pierwszym rozdziale,,Pionków w grze".]
4. Cesarzowa Austrii Elżbieta (1837-1898), od 1854 r. zona cesarza Franciszka Józefa 1 i cesarzowa Austrii, zasztyletowana w Genewie przez włoskiego zamachowca; Humbert I (1844-1900), król Włoch od 1878 r., zginął w wyniku zamachu; William McKinley (1843- 1901), prawnik, od 1897 r. 25. prezydent Stanów Zjednoczonych, zmarł 14 IX 1901 r. w osiem dni po zamachu dokonanym przez Leona Czolgosza; wielki książę Siergiej Aleksandrowicz Romanow (1857-1905), generalny gubernator Moskwy, zamordowany przez Iwana Kalajewa 4 II 1905 r.; Karol I (1863-1908), król Portugalii od 1889 r., zabity wraz z synem Ludwikiem Filipem. (przyp. tłum.)
5. Źródło: Biuletyn Wielkiego Wschodu Belgii 5910, 1910, s. 92.
6. Tankosic i Ciganovic byli wyższymi masonami, niż Cabrinovic. Wcześniej zostało podkreślone w czasie procesu, że Ciganovic powiedział Cabrinovicowi, iż masoni nie mogą znaleźć ludzi do przeprowadzenia zamachu na arcyksięcia.
7. Była to rzeczywiście kapitalistyczna wojna, ale nie rodzaj wojny kapitalistycznej, w jaki mieli uwierzyć robotnicy przekonywani przez propagandę głoszoną w prasie, kontrolowanej we wszystkich krajach świata przez międzynarodowych bankierów.
8. Funkcjonariusze policji i debaty w Kongresie pokazują, że ten nielegalny wjazd do USA trwa dzisiaj na wciąż wzrastającą skalę. Ludzie świata przestępczego znajdują także bardzo łatwo wstęp do Kanady. Niebezpieczeństwo polega na tym, że świat przestępczy i podziemie rewolucyjne są połączone. Jeden bez drugiego nigdy nie mógłby przetrwać. Ludzie tworzący Tajną Władzę kierują jednym i drugim. Panowie Wojny Aryjskiej używali Mafii, Międzynarodowych Potentatów i żydowskich terrorystów. To wyjaśnia wojny gangów.
9. W lutym 1917 r. wojsko posiadało 1 karabin na 6 ludzi i amunicję na 1 dzień.
10. Ten ruch był niemal identyczny ze spiskiem mającym na celu użycie mężczyzn przebranych za kobiety w marszu na pałac Tuileries.
11. Jedną z najlepszych prac zajmujących się wydarzeniami, które prowadziły do rewolucji rosyjskiej jest książka Franka L. Brittona,,Za plecami komunizmu" (,,Behind Communism", wyd. Nortom, Wrocław 1996).
