William Guy Carr
część piętnasta
Lenin1, zdecydowany na prowadzenie swojej własnej polityki, powrócił do Rosji z Martowem, zeby organizować swoją Kampanię Zbiórki Pieniedzy, która składała się z szantaży, napadów na banki, wymuszeń i innych rodzajów nielegalnych działań. Lenin dowodził, że jedynie logiczne było odbieranie pieniędzy ludziom, których rządy planował on obalić. Ustanowił w swojej partii zasadę. że wszyscy młodzi ludzie, którzy kandydowali w niej do członkostwa, powinni, jak jego starszy brat Aleksander, zostać poddani próbie odwagi fizycznei i czujności umysłowej. Lenin domagał się, żeby część szkolenia każdego młodego rewolucjonisty obejmowała obrabowanie banku, wysadzenie w powietrze posterunku policji i likwidację zdrajcy lub szpiega.
Lenin domagał się także, żeby przywódcy rewolucyjni we wszystkich innych krajach organizowali system podziemia. W dyskusjach na ten temat i w tym, co pisał, Lenin głosił, że „wszystko legalne i nielegalne, co sprzyja ruchowi rewolucyjnemu jest usprawiedliwione". Przypominał jednak, że „legalna partia powinna zawsze kontrolować partię nielegalną". Ta praktyka obowiązuje dzisiaj, szczególnie w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Komuniści, którzy otwarcie przyznają się do swojego członkostwa w Postępowej Partii Pracy (Labour Progressive Party) mocno uważają, żeby nie wciągać się w przestępczy sposób w nielegalne działania podziemnych organizacji partii komunistycznej. Lecz „Aparat" potajemnie kieruje tymi działaniami i czerpie z tego korzyści finansowe.
Faktem jest, że niewielu wczesnych liderów komunizmu pochodziło z proletariatu. Większość z nich byli to dobrze wykształceni intelektualiści. W 1895 r. wywołali oni falę strajków. Niektóre z nich zostały z powodzeniem zamienione w rozruchy. W ten sposób wprowadzili oni jedną z fundamentalnych zasad techniki rewolucyjnej, rozwijając mniejsze niepokoje zanim nie stawały się one rozruchami i nie doprowadzały obywateli do rzeczywistego, fizycznego konfliktu z policją".
Lenin, Martow i wielu innych rewolucjonistów zostało aresztowanych i skazanych na więzienie. Lenin wyszedł na wolność w 1897 r.
Nie jest wiadome powszechnie, że w tym czasie w Rosji przestępcy polityczni zsyłani na Syberię nie byli zamykani w więzieniach, jeśli nie zostali oskarżeni o jakiekolwiek inne przestępstwo KRYMINALNE. Dlatego Lenin zabrał ze sobą na wygnanie swoją piękną, młodą żydowską żonę, i jej, mówiącą w jidysz, matkę. W okresie zsyłki Lenin. pobierał od rządu rosyjskiego wypłatę w wysokości siedmiu rubli i czterdziestu kopiejek miesięcznie. Wystarczało to na opłacenie mieszkania i wyżywienia. Żeby zarobić dodatkowe pieniądze, Lenin pracował jako księgowy. W czasie pobytu na wygnaniu Lenin, Martow i zesłaniec o nazwisku Potresow postanowili, że po uwolnieniu zaczną wydawać gazetę, której celem będzie połączenie umysłów i energii całego ruchu rewolucyjnego, któ ry w tym czasie był rozbity na wiele frakcji.
W lutym 1900 r. Lenin zakończył wygnanie. Otrzymał zezwolenie na powrót do w Szwajcarii. Dołączył do innych przywódców rewolucyjnych i agentów Tajnej Władzy. Zaaprobowali oni jego pomysł i ukazywać się zaczęła „Iskra". Zespół redakcyjny składał się ze starszych liderów rewolucyjnych-Gieorgija Plechanowa, Wiery Zasulicz i Pawła Akselroda - oraz Lenina, Potresowa i Martowa, reprezentujących młodszych członków. Zona Lenina była sekretarzem redakcji. Trocki wszedł do kolegium redakcyjnego dwa lata później. Przez pewien czas gazeta była drukowana w Monachium. Członkowie redakcji spotykali się w Londynie2. W 1903 r. przenieśli się z powrotem do Genewy. Gazeta była szmuglowana do Rosji i innych krajów za pomocą podziemnego systemu zorganizowanego przez masonów Wielkiego Wschodu. Ponieważ gazeta nosiła tytuł „Iskra", rewolucjoniści, którzy podpisywali się pod Linią Partii, jak określało to kolegium redakcyjne, stali się znani jako iskrowcy.
Gazeta wezwała do zorganizowania Kongresu Zjednoczeniowego w Brukseli w 1903 r. w celu połączenia różnych grup marksistowskich. Uczestniczyli w nim Rosyjscy Socjaldemokraci, Polscy Socjaldemokraci Róży Luksemburg, grupa Wyzwolenia Pracy i grupa Maksymalistów. Na początku sierpnia belgijska policja podjęła akcję i delegaci w całości przenieśli się do Londynu. Kongres ten posiadał znaczenie historyczne, ponieważ w czasie jego trwania rozwinął się ideologiczny podział wśród Iskrowców. Lenin został przywódcą bolszewików (grupy większościowej), a Martow - mieńszewików (grupy mniejszościowej).
Kiedy mieńszewicy przeprowadzili nieudaną rewolucję w Rosji w 1905r., Trocki sprawdził się jako zręczny lider. Trudno niewtajemniczonym zrozumieć, co spowodowało, że ta próba się nie udala, ponieważ rewolucjoniści kontrolowali Sankt Petersburg od stycznia do grudnia 1905 r. Utworzyli oni Radę Petersburską. Lenin i wielu jego rewolucyjnych liderów z najwyższego szczebla stali na uboczu. Pozwolili partii mieńszewików kierować tą rewolucją.
Lenin przebywał w Genewie naradzając się z Tajnymi Władzami, kiedy wybuchła rewolucja, poprzedzona tragiczną Krwawą Niedzielą w Petersburgu w styczniu 1905 r. Do października nie wracał on do Rosji. Odpowiedzialnością za tragedię Krwawej Niedzieli obciążano nietolerancję cara, ale wiele osób, które badały te wydarzenia znalazło wystarczające dowody, żeby przekonać się, że zajścia Krwawej Niedzieli zostały zaplanowane przez Grupę Terrorystyczną w celu wzbudzenia gniewu i nienawiści do cara w sercach nieżydowskich robotników. Zajścia te umożliwiły przywódcom ruchu rewolucyjnego zjednanie sobie poparcia tysięcy nieżydowskich kobiet i mężczyzn, którzy do tego smutnego dnia, pozostawali lojalni wobec cara i nazywali go „Ojczulkiem". Krwawa Niedziela posiada wielkie znaczenie historyczne.
W styczniu 1905 r. Rosja znajdowała się w stanie wojny z Japonią. Transport kolejowy wzdłuż rosyjskich nieużytków z zachodu na wschód był zatrzymany. Posiłki i zaopatrzenie nie docierały na wschodni front z powodu sabotazu. 2 stycznia Rosjanie zostali wstrząśnięci wiadomością, że Port Artur3 trafił w ręce Japończyków. Przegrali wojnę z kimś, kogo uważali za bardzo drugorzędne mocarstwo.
Rząd carski w swoich wysiłkach zdobycia przychylności industrialnego społeczeństwa przyjął politykę poparcia dla tworzenia legalnych związ ków zawodowych. Znanym rewolucjonistom zakazano w nich członkostwa. Jednym z najaktywniejszych liderów w organizowaniu Legalnych Związków Zawodowych był prawosławny pop Gierorgij Gapon4. Liberalne reformy uzyskane przez nie radykalnych obywateli nie zadowoliły przywódców partii rewolucyjnej, którzy twierdzili, że „konieczne reformy mogą zostać szybko wprowadzone tylko przez rewolucję". Ojciec Gapon zdobył tak duże uznanie, że był przyjmowany o każdej porze przez cara i jego ministrów, kiedy tylko chciał rozmawiać na temat poważnych problemów pracy.
2 stycznia, kiedy Imperium obiegły złe wieści z wojennego frontu, wybuchły zorganizowane rozruchy robotnicze w wielkich petersburskich Zakladach Putiłowskich. Ogłoszono strajk, ale z powodu. ogólnej sytuacji ojciec Gapon stwierdził, że rozwiąże kwestie w trakcie dyskusji przez bezpośredni apel do cara. Pomysł spodobał się większości robotników, ale „Radykałowie" sprzeciwili się mu. Jednak w niedzielne popołudnie 22 stycznia 1905 r. tysiące robotników w towarzystwie swoich zon i dzieci uformowało pochód towarzyszący ojcu Gaponowi do bram pałacu. Według autentycznych sprawozdań pochód był całkowicie zdyscyplinowany. Niesiono pośpiesznie wykonane transparenty, wyrażające lojalność wobec „Ojczulka". Bez najmniejszego ostrzeżenia u bram pałacu wprowadzono pochód w całkowite zamieszanie przez otwarcie ognia z karabinów i pistoletów maszynowych. Setki robotników i członków ich rodzin zostało zabitych. Plac przed Pałacem został zamieniony w przestrzeń śmiertelnej udręki. Odtąd dzień 22 stycznia 1905 r. znany jest jako „Krwawa Niedziela". Czy za to, co się stało odpowiadał Mikołaj II? Zostało udowodnione, że nie był on obecny w tym czasie ani w Pałacu, ani w mieście. Wiadomo, że rozkaz otwarcia ognia przez wojsko wydał oficer ochrony. Jest całkiem prawdopodobne, że był on „Komórką" realizującą terrorystyczną politykę swoich przełożonych. Ten akt stał się „iskrą", która dotknęła „hubki" dostarczonej przez rewolucyjnych liderów. Następstwem był „płomień" rewolucji na pełną skalę.
Niezależnie od tego, kto był za to odpowiedzialny, dziesiątki tysięcy uprzednio lojalnych robotników przemysłowych wstąpiło do Socjalistycznej Partii Rewolucyjnej i ruch rozszerzył się na inne miasta. Car próbował powstrzymać falę rebelii. Na początku lutego rozkazał przeprowadzenie dochodzenia w sprawie wypadków w Petersburgu przez Komisję Szydłowskiego. W sierpniu ogłosił postanowienie o utworzeniu demokratycznego przedstawicielstwa ustawodawczego, którym stała się Duma. Wprowadził amnestię dla wszystkich przestępców politycznych. To dzięki tej amnestii Lenin i jego bolszewiccy liderzy powrócili w październiku ze Szwajcarii i innych krajów do Rosji. Lecz nic, co uczynił car nie mogło powstrzymać fali rewolucji.
20 października 1905 r. rozpoczął strajk, kierowany przez mieńszewików, cały Rosyjski Związek Kolejarzy. 25 października rozpoczął się strajk powszechny w Moskwie, Smoleńsku, Kursku i innych miastach. 26 października powstała Rewolucyjna Rada Petersburska. Przejęła ona funkcje rządu narodowego. Rząd sowiecki był zdominowany przez frakcję mieńszewików Rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii Pracy, chociaż Socjalistyczna Partia Rewolucyjna miała w nim swoje przedstawicielstwo. Pierwszym przewodniczącym Rady został mieńszewik S. Zborowski. Został on szybko zastąpiony przez Georgi Nosara. Z kolei miejsce Nosara zajął Lew Trocki, który został przewodniczącym Rady 9 grudnia 1905 r. 16 grudnia wojsko aresztowało Trockiego i 300 członków rządu sowieckiego. Wśród aresztowanych nie było ani jednego znanego bolszewika. Był to dowód na to, że Lenin działał na rzecz Tajnych Władz, które operują poza plecami rządu i był przez nie chroniony.
Rewolucja nie została całkowicie zakończona. 20 grudnia Żyd o nazwisku Parwus5 przejął kontrolę nad nową Radą Wykonawczą. Ogłosił on strajk powszechny w Petersburgu, na co odpowiedziało 90 000 robotników. Następnego dnia w Moskwie rozpoczęło strajk 150 000 robotników. Otwarte powstanie wybuchło w Chicie, Kańsku i Rostowie. 30 grudnia wojsko i urzędnicy rządowi, lojalni wobec cara, w jakiś cudowny sposób odzyskali kontrolę. Zlikwidowali oni rewolucję6. Car Mikołaj II dotrzymał swojej obietnicy. Utworzona została Duma i wybrane władze ustawodawcze.
W 1907 r. w Londynie odbył się piąty kongres Rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii Pracy. Partię bolszewików reprezentował Lenin z 91 delegatami; mieńszewicy kierowani przez Martowa mieli 89 delegatów; Róża Luksemburg przewodziła polskim socjaldemokratom z 44 delegatami; żydowski Bund kierowany przez Rafała Abramowicza miał 55 delegatów; Socjaldemokraci Łotewscy pod przywództwem Towarzysza Hermana (Daniszewskiego) dopełniali reszty. Liczba wszystkich delegatów wynosiła 312, z których 116 było robotnikami.
Kongres ten został zwołany w celu przedyskutowania nieudanej Rewolucji Rosyjskiej 1905 r. Lenin obwiniał za upadek zrywu rewolucyjnego brak współpracy między mieńszewikami i przywódcami innych grup. Stwierdził wobec 312 delegatów, że mieńszewicy kierowali całym kramem i ogólnie spartaczyli sprawę. Nawoływał o zjednoczoną politykę i o jedność działania. Dowodził, że akcja rewolucyjna powinna zostać zaplanowana znacznie wcześniej i dla pełnej przewagi powinien zostać użyty element zaskoczenia.
Martow nie pozostał dłużny Leninowi. Oskarżył go o brak wsparcia wysiłku rewolucyjnego mieńszewików, którego powinien był im udzielić. Szczególnie oskarżał go o wycofanie wsparcia finansowego. Martow i inne żydowskie grupy, kierowane przez Różę Luksemburg i Abramowicza, były poirytowane tym, że Lenin mógł sfinansować udział największej liczby delegatów. Oskarżali go o finansowanie jego partii bolszewickiej przez rozboje, porwania, fałszerstwa i kradzieże. Skarcili go za odmowę wniesienia, w odpowiedniej proporcji, wkładu z jego niegodziwych zysków do wspólnej centralnej organizacji. Jeden wielki śmiech zabrzmiał, kiedy któryś z mieńszewików oskarżył Lenina o ożenek jednego z jego najwyższych urzędników z bogatą wdową, co miało wzbogacić zasoby finansowe jego partii.
Lenin przyznał, że zrobił to dla dobra Sprawy. Utrzymywał on, że urzędnik, którego ożenił z wdową był wspaniałym, silnym i zdrowym okazem natury ludzkiej. Uważał, że wdowa zgodziłaby się z tym, że otrzymała pełną równowartość za swoje pieniądze. To na tym Kongresie Stalin, wtedy bardzo drugorzędna postać, związał się z Leninem. Kongres ostatecznie zgodził się zbliżyć współpracę między liderami różnych grup rewolucyjnych i zdecydował, kto powinien wydawać swoje rewolucyjne gazety. Położono wielki nacisk na propagandę. Na tym Kongresie przyjęto podstawy reorganizacji calej ich machiny propagandowej, rozumiejąc, że wszystkie publikacje powinny przyjąć tę samą politykę wydawniczą „Linii Partyjnej".
(cdn)
William Guy Carr
1. „Jeśli już mamy mówić o pochodzeniu etnicznym Lenina, to niczego nie zmienia to, że był on mieszańcem najróżniejszych krwi: jego dziadek ze strony ojca, Nikołaj Wasiljewicz był krwi kałmuckiej i czuwaskiej, babka - Anna Aleksiejwna Smirnowa - była Kalmuczką; drugi dziadek - Izrael (po ochrzczeniu - Aleksander) Dawidowicz Blank - Żydem, druga babka Anna Johannowna (Iwanowna) Grosschopf - córką Niemca i Szwedki Anny Beaty Estedt. Ale wszystko to nie daje prawa do odmawiania mu rosyjskości. Powinniśmy przyjąć go jako twór nie tylko całkowicie rosyjski - gdyż wszystkie narodowości, które dały mu życie, wplotły się w dzieje cesarstwa rosyjskiego - ale jako twór ruski, tego kraju, który my, Rosjanie, zbudowaliśmy, i jego społecznej atmosfery, chociaż z ducha swego nie tylko wyobcowany z Rosji, ale czasem także ostro antyrosyjski, jest on dla nas tworem obcym. Mimo to wyrzec się go w żaden sposób nie możemy." Aleksander Solženicyn, Dwieście lat razem, 2002 (przyp. tłumacza).
2. Ponieważ Rotschildowie mieli tak wielki wpływ na dyrektorów Banku Anglii i ponieważ dyrektorzy Banku Anglii mogli kontrolować politykę rządu brytyjskiego, rewolucjoniści zawsze byli zdolni uzyskać azyl w Anglii, gdy ich działanie było zakazane we wszystkich innych krajach. Karol Marks i Fryderyk Engels są typowymi tego przykładami.
3. Port Artur - dawna nazwa chińskiego miasta Lushun. Port Artur był główną bazą rosyjskiej Floty Pacyfiku na początku wojny rosyjsko-japońskiej. Oblegane przez Japończyków miasto zostało przez nich zdobyte 2 stycznia 1905 r. (przyp. tłum.)
4. Gieorgij Gapon (1870-1906) - rosyjski pop, założyciel Stowarzyszenia Rosyjskich Robotników Fabrycznych Miasta Petersburga. Ukończył seminarium duchowne, a po śmierci żony wyjechał do Petersburga, gdzie w 1903 r. skończył akademię duchowną. Gapon szedł w liturgicznych szatach na czele demonstracji rozstrzelanej w Krwawą Niedzielę 22 stycznia 1905 r. Potem zbiegł za granicę. Po umorzeniu sprawy sądowej przeciwko niemu wrócił do Rosji, ale był już innym człowiekiem. Nawiązał współpracę z carską ochraną i zaproponował jej wydanie za pieniądze Organizacji Bojowej PSR. Rutenberg, którego próbował namówić do współpracy, przygotował na niego spisek. W willi pod Petersburgiem zdemaskował go przed ukrytymi tam robotnikami, którzy go powiesili 11 kwietnia 1906 r. (przyp. tłum.)
5. Parwus - Aleksaner Helphand (Izrael Gelfand, 1867- 1924), „przyjaciel" Róży Luksemburg, zwerbował w Szwajcarii Lenina, by działał jako agent rządu niemieckiego. Autor planu rewolucji w Rosji. (przyp. tłum.)
6. Gdyby Lenin i Międzynarodowi Bankierzy interweniowali w tym czasie w imieniu mieńszewików, nic nie mogłoby pokonać zrywu rewolucyjnego. Nie istnieje żadne inne możliwe wyjaśnienie tego, że pozwolili oni Siłom Rządowym na odzyskanie kontroli, z wyjątkiem tego, iż mieli tajne plany, których nie byli wtedy jeszcze gotowi wprowadzić w życie. Jedynym logicznym wnioskiem wydaje się być to, że przygotowywali oni Pierwszą Wojnę Światową i chcieli, żeby Rosja pozostała monarchią do czasu jej rozpoczęcia, a przyszłe wypadki wskazują, że taki był ich plan.
